Dit is een hoofdstukje uit Aan de leiband, of je eigen pad...

V: Hans, geloof jij in het bestaan van God? 

HL: Ik geloof noch in het bestaan van god noch in het niet bestaan ervan. God is voor de wakkere geen issue. Het is een overbodig concept. Daarnaast is het zo dat mensen naar mijn smaak helemaal niet ‘geloven’, ze hopen en vrezen, that’s all. En wie niet bang is, vreest niet en hoopt niet. Mensen vrezen God en proberen zich dan, weinig succesvol over het algemeen trouwens, aan een of ander idee te conformeren omtrent hoe je als ‘gelovige’ zou moeten zijn. Ze vervormen wat ze in werkelijkheid zijn naar een of ander tamelijk wisselvallig moreel setje ideeën. Het specifieke setje hangt af van allerlei factoren als locatie, cultuur, streek, de ouders, priesters, leerkrachten, etcetera. ‘Gelovers’ proberen ‘volgers’ te zijn, in essentie wantrouwen of vrezen ze hun eigen vermogens, zichzelf dus. Ze denken niet na maar proberen, nogmaals niet zo succesvol, een externe code te volgen [1], te voldoen aan een set voorwaarden, regels. 

Een echt mens, en zeker een ‘verlichte’, volgt geen codes of regels, hij/zij is immers Volwassen, Vrij oftewel Zelfstandig – kan zelf staan. [be-staan!]

Het zou onzinnig zijn te beweren dat ik een activist ben, dus dat zal ik dan ook niet doen. Evenwel kan ik niet ontkennen grote liefde te voelen voor natuur en bomen en bossen in het bijzonder. In m'n laatste boek Aan de leiband, of je eigen pad? heb ik daarom ook een aantal paragrafen en opmerkingen geplaatst over onze tamelijk kortzichtige omgang met Spaceship Earth en wat verwijzingen gedaan naar boeken die daar betrekking op hebben. In een paar website artikelen, waarvan er twee ook in InZicht zijn gepubliceerd in 2012, adresseerde ik ook al de schaduwzijden van onze welvaart en de effecten op onze bestaansvoorwaarde nummer één: de aarde.

‘Wat Nietzsche vreesde, was de groei van een beschaving waarin mensen niet langer in staat waren hun angst voor de dreiging van het irrationele om te zetten in een kracht die het leven bevestigde. Wat hij wenste te zien was een vreugdevolle zelfbevestiging die juist sterker werd door het ontbreken van absolute waarden en vaststaande antwoorden.
(Noot HL: de dood van god). 
Het hele leven als een ‘ernstige grap’ zien. Een mens zijn die in staat is om zichzelf te overwinnen, en ‘desondanks namen de meeste mensen het (leven) op met een ernst waar Nietzsche om moest lachen; een ernst die ongegrond was en de energie uitputte.’ Hij wilde ook, een ‘ongekunsteldheid’, een vitaliteit dus ook. En vreesde ook de ‘goedkope wansmaak’ van de te zeer gedemocratiseerde wereld…