Gepubliceerd in InZicht, september 2018
Grappig eigenlijk dat gemeend wordt dat leven zou gaan om gelukkig proberen te worden. The persuit of happines is gegarandeerd in de Amerikaanse grondwet. Niet geluk zelf, maar het najagen ervan. Lachen. Ook in het spirituele domein lijkt het daar vaak om te gaan, althans, in elk geval het proberen weg te komen bij ongelukkig makende situaties, gevoelens, neigingen. Op zichzelf is dat best begrijpelijk. Wie wil zich nou ongelukkig voelen? Punt is dat ellende er bij hoort. Leven is tamelijk weerbarstig en ieder mensje zal een flinke portie ellende dienen te verstouwen.
We worden ziek, gaan dood, verraden onszelf en elkaar, zijn bijna principieel ontrouw, onhandigĀ en zitten vol oneerlijkheden, manipulaties, overtuigingen en verwachtingen. Bijvoorbeeld dat leven veilig, prettig, vrolijk, leuk en gezellig moet zijn. Dat we recht hebben op geluk dus. Weird. In mijn optiek heb ik nergens recht op en gaat het er als organisme (dier) om, om zo volwassen en helder mogelijk met situaties om te gaan zoals tegenslagen, ziekte, dood, ellende. Niemand zal alleen de wind mee hebben, en we gaan hoe dan ook dood, net als iedereen van wie we houden.
Wie streeft naar veiligheid en geluk, zal hopelijk ontdekken dat de basis ervan angst is. En dat het zaad van ellende altijd in alles aanwezig is, zoals het zaad van vreugde ook overal in zit. Yin en Yang weet je wel. Het zal nooit enkel Yin of Yang worden, alles is tijdelijk en in constante verandering (en niets is volledig tevredenstellend, die Boeddha zag dat goed, overdenk dit grondig zou ik zeggen).
Een volwassen mens weet dit diepgaand en handelt dienovereenkomstig. Een kind-mens gaat klagen, dramatiseren, verongelijkt doen, rancune kweken of wordt gewelddadig. Volwassenheid begint waar het dramatiseren eindigt.
Stephen Fry riep onlangs dat infantilisme hoogtij viert in onze āsamenlevingā. Ik noemde het al eens āWalt Disney denkenā (leven met allerlei verwachtingen en overtuiginkjes).Ā Vol verwachting klopt het kind-mensen hart. We willen ons diepste ik (?) tot expressie brengen – en voelen ons door de maatschappij, het systeem, de anderen, papa en mama, belemmerd. We verwachten overal complimentjes voor, dat van alles voor ons geregeld wordt, dat het leven eerlijk moet zijn. We zijn wijsgemaakt bijzonder getalenteerd te zijn, terwijl de meesten van ons nu eenmaal middelmatig zijn en velen niet eens dat. We denken dat relaties zaligmakend zijn, dat iedereen in essentie goed is, dat er geen ellende en ziekte zou moeten zijn. Kortom we verzetten ons danig tegen hoe het is, en zitten vol irreĆ«le verwachtingen die prima zijn op het schoolplein als je 10 of 12 bent.
Gelukkig zijn er ook die dit stadium ontgroeien en beseffen dat je beter kunt leren sterk en helder te worden dan er allerlei irrationele verwachtingen op na houden. Beter te leren dealen met wat er voor je neus ligt, dan dromen over alsā¦ en danā¦.of bitter te worden.
Volwassenheid betekent niet dat alles je koud laat, maar dat je geraakt kan worden zonder te vervallen tot zelfmedelijden of het waanidee dat wat gebeurt er niet zou mogen zijn. Een volwassene dealt met wat er is, en is niet de halve tijd bezig met wat zou moeten zijn. Wat-is is het uitgangspunt, en dan kijken we van daaruit wat effectief, handig, haalbaar is. We kijken wat de situatie van ons vraagt en zijn niet enkel bezig met wat wij zouden willen. Bij een volwassene is de eigen wens een onderdeel van de hele beweging. Bij een kind-mens is de wens een eis en staat deze vaak lijnrecht tegenover wat (mogelijk) is.
Bij een kind-mens staat het wankele āikjeā centraal. Bij een volwassene niet. Een volwassene is niet wankel en veeleisend, eerder duidelijk en aanwezig. Een volwassene is āheelā, een mens uit een stuk schreef ik in ā99 in m’n eerste boek. Zo een is niet zo snel van slag als dingen tegenzitten of anders gaan dan verwacht en prima in staat gedachten en gevoelens te aanschouwen zonder steeds in weerstand en/of gezeur te vervallen. Een volwassene kan dus Kijken, Voelen en Luisteren.
Ik zeg: streef naar volwassenheid en niet naar geluk, als je al meent te moeten streven.
Geluk is een gevoel dat komt en gaat, zoals alles. Geniet ervan als het zich aandient, maar maak er geen doel van. Het wordt zwaar overschat en is tijdelijk. Volwassenheid echter, daar heb je je hele leven wat aan. Enne, de anderen om je heen ook! Een echt volwassen wezen in je buurt is een zegen, al zullen niet alle kind-mensjes ze leuk vinden.
(Het geluk behoort diegenen toe die aan zichzelf genoeg hebben – Aristoteles zoals geciteerd in: Arthur Schopenhauer ā Bespiegelingen over levenswijsheid ā Wereldbibliotheek 2020
Het zou tof zijn als je af en toe eens een boekcover (of web-artikel of video) van me op je socials zou willen posten, met of zonder commentaartje… wie weet heeft iemand er iets aan, behalve mijn website en youtube kanaal heb ik geen pr kanalen, maar jullie samen…